Ο Κ ύκλωπας και η τύφλωση του:
Η έξοδος… στον ορθολογισμό!
Ο Πλάτων αναφέρει στον Τίμαιο, ότι
οι Έλληνες είναι σαν παιδιά, πάντα νέοι , ζωηροί,ατίθασοι έφηβοι.
Έτσι έχουν τις χάρες ενός παιδιού αλλά και τα προβλήματα ενός ανικανοποιήτου εφήβου.
Οι θεοί των Ελλήνων, οι ήρωες και τα πρότυπα τους, έχουν
ένα χαρακτήρα και ταμπεραμέντο που αντικατοπτρίζει ακριβώς τον δικό τους.
Μια ιδιοσυγκρασία που έρχεται σε αρμονία με αυτό τον ήλιο που λάμπει σε αυτή την χώρα και αυτή την θάλασσα που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές.
Εδώ γεννήθηκαν οι θεοί, η φιλοσοφία, η επιστήμη, η εξερεύνηση της γνώσης, η δημοκρατία, οι ήρωες και οι ημίθεοι.
Εδώ ο Απόλλων στήνει χορό με τις μούσες και τις χάριτες, η Αφροδίτη κολυμπάει σε γαλάζια νερά, ο Αχιλλέας οργίζεται με τον Αγαμένονα, ο Θησέας σκοτώνει τον Μινώταυρο, ο Ηρακλής ανεβαίνει στον Όλυμπο και ο Οδυσσέας ταξιδεύει παντού και επισκέπτεται κάθε απρόσιτο ακρογιάλι και μυστηριώδες νησί.
Η πληθωρικότητα, η διασκέδαση, η χαρά, η δημιουργία, ο έρωτας, η γενναιότητα η λεβεντιά, η περιέργεια, η φιλοξενία, ο αυθορμητισμός, ο ερωτισμός, ο ενθουσιασμός
ο στοχασμός, η ευφυΐα, η περιπέτεια, η αμφισβήτηση, το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η τόλμη και αγάπη για την ελευθερία είναι από τα μεγάλα προτερήματα της φυλής, που αντικατοπτρίστηκαν και σημαδεύτηκαν από μεγάλες πράξεις και ιστορίες δυνάμεις.
Όμως κάθε πλευρά έχει και την αντίθετη άλλη της…
Όσο μακριά και ψηλά πάει το εκκρεμές από την μια πλευρά άλλο τόσο θα βρεθεί και από την αντίθετη… του σημείου ισορροπίας.
Έτσι έχουμε τον εγωισμό, τον υπερβολικό παρορμητισμό, την φιλονικία, τον ανταγωνισμό, την αλαζονεία, την υπερβολική εκτίμηση των δυνάμεων, την επίδειξη, τον διχασμό, την έλλειψη αβροφροσύνης και διπλωματίας,
τους γκροτέσκους τρόπους, την απειθαρχία, την ξεροκεφαλιά, να αποτελούν την Αχίλλειο πτέρνα σε ένα λαό, που έχει όλες τις προϋποθέσεις, να είναι πρότυπο για την ανθρωπότητα και οδηγός.
Όμως παρ’όλα αυτά τα μεγάλα λάθη και ελαττώματα των Ελλήνων,
…οι θεοί τους αγαπούν.
Όλη η ανθρωπότητα πάντα έχει στραμένα τα βλέμματα στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος περιμένει από αυτή μία καθοδήγηση στο αδιέξοδο και να παίξει ένα ρυθμιστικό ενωτικό ρόλο.
Οι Έλληνες όταν κάθονται στην χώρα τους τρώγονται με τα ρούχα τους
και αλληλοεξοντώνονται.
Η περίσσεια της ενέργειας που διαθέτουν, τους οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές συρράξεις και ένα αυτοκτονικό διχασμό.
Οι ισχυρές απωστικές δυνάμεις των ομοίων βρίσκουν εδώ στην πλήρη εφαρμογή τους και την περιττή αντιπαλότητα.
Η μόνη λύση για αυτήν την ισχυρή άπωση των ομοίων και την αυτοκαταστροφή, είναι να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις σε ένα πυρήνα, όπου επικρατούν οι πυρηνικές δυνάμεις και κρατούν τα σωματίδια ενωμένα.
Αυτό ισοδυναμεί με την δημιουργία κρίσιμης μάζας σε πυρηνικό αντιδραστήρα ελεγχόμενης
σύνδεσης,
Όταν φεύγουν και ταξιδεύουν μεταμορφώνονται σε Οδυσσείς και μεταλλάσσουν τα ελαττώματα τους σε απαράμιλλες αρετές.
Γίνονται πειθαρχημένοι, καταλαμβάνουν θέσεις, προνόμια και διαπρέπουν.
Μερικοί τόποι τους διεκδικούν και δεν τους αφήσουν τα επιστρέψουν προσφέροντας τους σχεδόν τα πάντα.
Οι Έλληνες έχουν ένα Οδυσσέα μέσα τους, στο DNA, εν δυνάμει, έτοιμο να πεταχτεί σε απρόοπτη στιγμή και να καταπλήξει τους πάντες, απρόβλεπτα, πετώντας τα ρούχα της ζητιανιάς και της εξαθλίωσης και διεκδικώντας την χαμένη του αξιοπρέπεια και τον κόσμο που αγαπά.
Τα παιδιά του Απόλλωνα, του Ήλιου του Ανίκητου, με το ατίθασο πνεύμα τους και το παράτολμο,
ποτέ δεν προσκύνησαν θεούς, ούτε είχαν διανοηθεί την εικόνα της ζητιανιάς και επαιτείας
να παρακαλάς ένα θεό σερνόμενος και γονατιστός.
Οι Έλληνες, τους θεούς τους αγαπούσαν, τους συμβουλευόταν τους σεβόταν, τους τιμούσαν, τους αμφισβητούσαν κι’όλας, τους εναντιωνόταν, συζητούσαν μαζί τους και συντρώγαν μερικές φορές και σκεφτόταν μαζί τους.
Δεν τους φοβόταν, τους στόλιζαν με χρώματα, με αγάλματα, φτιάχνανε ιστορίες και μύθους
και …»παίζαν» μαζί τους.
Η σχέση του Έλληνα με τους θεούς είναι μια μοναδική σχέση ανθρώπου με το Θείο.
Οι Έλληνες προσευχόταν με τα χέρια ψηλά, το κεφάλι όρθιο, το βλέμμα στον ουρανό και την ψυχή περήφανη.
Η σχέση τους με το θεό είναι
μια σχέση ερωτική, δημιουργική και το κυριότερο χαρούμενη, παιγνιδιάρικη, ανυψωτική.
Είχαν τις ιστορίες τους, του μύθους, αλλά όλοι κατανοούσαν τον αφηρημένο πυρήνα και την αλληγορία των μύθων, και τις χρησιμοποιούσαν σαν οδηγό πλοήγησης.
Τα τρομερά παιδιά , των Ελλήνων, βγάζουν την ανθρωπότητα από την πρωτόγνωρη σπηλιά του Κύκλωπα και τύφλωνουν τον γιο του Ποσειδώνα.
Αχρηστεύοντας το Τρίτο μάτι και την αταβιστική ικανότητα των «πρώτων»
πρωτόγονων ανθρώπων θα χαράξουν τολμηρά μια νέα εποχή βασισμένη στο ορθολογισμό και την λογική σκέψη, βάζοντας τα θεμέλια της επιστημονικής σκέψης.
Οι άνθρωποι θα βγούν από την πρωταρχική μήτρα του πρωτογονισμού και όλος ο κόσμος μαθαίνει το κατόρθωμα τους, που οι ίδιοι το φωνάζουν, επισύροντας την οργή του θεού.
Εγώ είμαι ο Έλληνας Οδυσσέας , ο βασιλιάς της Ιθάκης,
ο άνθρωπος, που τολμώ να σκεφτώ, να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου και να φθάσω την λογική στα όρια της.. .!
Από και μετά παύουν να είναι …»ο Κανένας».
Θα είναι πάντα, «Οι Έλληνες», διάσημοι σε όλη την γη, αλλά, ο
Ποσειδώνας θα τους δοκιμάσει σκληρά γι αυτή… την επωνυμία.
Ώσπου έρχεται μια μέρα που η ομίχλη ενός Ποσειδώνα, τους στέλνει μαζί με τα άγρια κύματα που θα σήκωνε, και την εμφάνιση μιας ποσειδώνειας Ιχθυακής θρησκείας που θα τους τυλίξει στην πλάνη, στην ψευδαίσθηση, στην απάτη.
Τους παγιδεύει και τους βάζει σε μεγάλους μπελάδες και περιπέτειες,
Τις περιπέτειες του Ελληνισμού!
Όταν εμφανίστηκε ο χριστιανισμός, ο αρχαίος κόσμος ήταν εξαντλημένος και εξουθενωμένος από τους συνεχείς πολέμους και την έλλειψη ειρήνης.
Ο Πελοποννησιακός πόλεμος είχε αφήσει απροστάτευτη την Ελλάδα και την είχε αποδυναμώσει.
Οι Έλληνες πλήρωναν τα μεγάλα τους ελαττώματα και δοκιμάζονταν σκληρά μέχρι να τα κατανοήσουν.
Η νέα θρησκεία ήρθε με την μορφή «προβάτου», μιλώντας για ειρήνη και αγάπη σε ένα κόσμο εξαθλιωμένο που εκείνη την εποχή το είχε τόσο ανάγκη και το χρειαζόταν.
Οι Έλληνες αγκάλιασαν την καινούργια κοσμοθεώρηση και φιλοσοφία.
Η αγάπη τους για τον στοχασμό και το καθήκον της φιλοξενίας τους, αλλά και η παιδική αφέλεια τους οδήγησε… στο μοιραίο λάθος.
Αγκάλιασαν μια φιλοσοφία, συμπαραστάθηκαν πονόψυχα σε ένα εσταυρωμένο, κοιμήθηκαν με τον καλεσμένο ξενόφερτο και ξύπνησαν με ένα αδίστακτο μνηστήρα στο κεφάλι τους, πριν το καταλάβουν.
Ένα μνηστήρα αρχηγικό, ραδιούργο, αντινοικό, θρασύ, που θα έπαιρνε την πρώτη θέση στο τραπέζι, απόντος του Οδυσσέα, που είχε φύγει για καινούργιους πολέμους, και θα πολιορκούσε επίμονα την Πηνελόπη, την ψυχή του Ελληνισμού, με ένα συνεχές φλερτ, κάνοντας και δώρα μερικές φορές, αλλά μη μπορώντας ποτέ να την κατακτήσει και να ενωθεί μαζί της.
Η Πηνελόπη «διαμένει» σε Υψηλά δωμάτια, που θα παραμείνουν απρόσιτα για αυτόν
και ερμητικά κλειστά.
Ο Ελληνισμός είχε παγιδευτεί στα πλοκάμια μιας αδίστακτης επιχείρησης και θάμενε πολύ χρόνο εκεί παγιδευμένος και υπνωτισμένος.
Οι συγκυρίες βοήθησαν τον χριστιανισμό να επιβληθεί εξυπηρετώντας τα σχέδια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που …τον προώθησαν.
Στρώσαν το κάθισμα και δώσαν στον Αντίνοο …την πρώτη θέση.
όλοι και ο κανένας δραπετεύουν κάτω από την μύτη του Πολύφημου
βρίσκοντας την έξοδο της σπηλιάς.…ντυμένοι πρόβατα!
ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ 