Δύο πόρτες έχει… η Ζωή!
.
Αναφερόμενος στο σπήλαιο της Ιθάκης,
Οδυσ. ν 102-112
95
το πλοίο το πελαγόδρομο ζύγωνε πια στο Θιάκι.
Βρίσκετ’ εκεί του Φόρκυνα, του πελαγήσου γέρου,κάποιο λιμάνι, και σ’ αυτό δυό κάβοι που προβάλλουν,βραχόσπαρτοι, προς την μπασιά του λιμανιού συγκλίνουν,κι όξω κρατούν τα κύματα που οι τρικυμιές σηκώνουν·
100
μα μέσα τα καλόφτιαστα συχάζουνε καράβια,δίχως δεσίματα, άμα μπουν και βρούνε αραξοβόλι.Είναι κι ελιά μακρόφυλλη βαθιά μες στο λιμάνι·και δίπλα της αχνόθαμπη σπηλιά χαριτωμένη,ιερό λημέρι των Νυφών που λέγουνται Ναϊάδες.
105
Κροντήρια και διπλόχερες λαγήνες εκεί βρίσκεις,που τα μελίσσια μέσα τους πηγαίνουν και φωλιάζουν.Είναι και πέτρινοι αργαλειοί περίτρανοι, που οι Νύφεςφαίνουν σκουτιά πορφυρωτά που βλέπεις και θαμάζεις.Έχει κι αστείρευτα νερά, και θύρες δυό· μιά θύρα
110
προς το Βοριά που δύνουνται ν’ αυλίζουνται και ανθρώποι,κι η άλλη, θεϊκιά, προς το Νοτιά, που ανθρώποι δεν περνάνε,μόνε είναι των αθάνατων η θύρα εκείνη δρόμος.
Αυτά από πριν γνωρίζοντας μπήκαν εκεί ν’ αράξουν,και το καράβι στη στεριά έξω έπεσε ως τη μέση·
115
με τέτοια ορμή το σπρώχνανε στα ομπρός οι λαμνοκόποι.Και στη στεριά σα βγήκανε απ’ το γερό καράβι,πρώτ’ απ’ το πλοίο το κουφωτό τον Οδυσσέα σηκώσαν·με το σεντόνι το λινό και το λαμπρό στρωσίδιστην αμμουδιά τον έθεσαν καθώς βαριοκοιμόταν,
120
κι ύστερα βγάλαν τα καλά που οι Φαίακες του δώκανπου ερχόταν με της Αθηνάς τη χάρη στη πατρίδα.Τά ‘θεσαν όλα στης ελιάς τη ρίζα σωριασμένα,όξω απ’ το δρόμο, μην τα δη περαστικός κανένας,και πάη και τα πειράξη
Τι θέλει να συμβολίσει δια του σπηλαίου τούτου με δύο θύρας;
Αυτό που λέγεται Ιερόν των Νυμφών που καλούνται Ναϊδες.
Ποιος θα πίστευε ότι οι θεοί, υφαίνουν θαλασσοπόρφυρα ενδύματα σε σκοτεινά σπήλαια επάνω σε λίθινους αργαλειούς
Και ότι αυτά είναι… ορατά.
Το σπήλαιον έχει δύο θύρες άλλες κατασκευάστηκαν για τους ανθρώπους και άλλες για τους θεούς.
Οι πρώτες προσιτές στους ανθρώπους, είναι στραμμένα προς τον Βοράν ενώ οι προορισμένες για τους θεούς προς τον Νότον.
Τα Άντρα και τα Σπήλαια θεωρούνται ιερά γιατί συμβολίζουν την ύλη
Από την οποία δημιουργείται ο κόσμος.
Επειδή όμως η ύλη είναι ρευστή και στερημένης μορφής, υιοθετείται το ρέον ύδωρ της υγρασίας των σπηλαίων και το σκότος αυτών το ηεροειδές ως σύμβολον ων ιδιοτήτων του κόσμου.
Κατά το μέρος της ύλης λοιπόν ομιχλώδης είναι ο κόσμος, χάριν της συνθέσεως με το είδος, μορφή, και της διακοσμήσεως του , ονομάσθη κόσμος, αρμονικό κατασκεύασμα και είναι ωραίος και αξιαγάπητος.
Εις τας κατωτέρας θειας οντότητας, τας νύμφας αφιέρωσαν τα ύδατα που στάζουν ή πηγάζουν εντός των σπηλαίων , και αυτές τις νύμφες ονομάζουμε Ναϊδες.
Εις τα Ναίδας, που εφορεύουν των πηγών και των υδάτων, τα οποία
«νάουσι», αναβλύζουσι ρύακες, φανερώνει ο ύμνος στον Απόλλωνα.
Ναίδας νύμφας λέγομε και τις δυνάμεις εφορεύουν επί των υδάτων και όλες ομού εις γένεσιν ενσάρκωση κατερχομένας ψυχάς.
Διότι ενόμιζον ότι προσήγγιζον οι ψυχές το ύδωρ επειδή έχει θεία πνοή.
Ο Ηράκλειτος είπε δια τα υγράς ψυχάς δεν είναι ευχαρίστηση ο θάνατος
Αλλά η πτώση εις την γένεσιν:
«Εμείς ζώμεν τον θάνατον εκείνων και εκείναι ζουν το ιδικό μας θάνατον»
Αποκαλεί δροσερούς όσους πρόκειται να γεννηθούν καθώς έχουν υγράς τα ψυχάς.
Ναίδες των υδάτων είναι οι ψυχές , νύμφες που κατέρχονται σε ενσάρκωση, όθεν και τις γυναίκες που πρόκειται να νυμφευτούν
Και συνενούνται μετά των ανδρών ομοιάζει με την γένεσιν των και τις λούζουν με ύδατα.
Δια τούτο και κατάλληλον δια αυτάς Ιερόν επί της Γης δύναται να είναι Σπήλαιον αξιαγάπητον ομιχλώδες κατ εικόνα του Σύμπαντος, εντός του οποίου οι ψυχές διανέμουν.
Ως σύμβολα των υδριάδων Νυμφών ας ορίσουμε λίθινους κρατήρες και αμφορείς.
Αυτά είναι και σύμβολα του Διόνυσου, προσφιλή σε αυτόν ένεκα του δώρου της αμπέλου παρά του θεού, αφού από πυρ εκ του Ουρανού ωριμάζει ο καρπός αυτής.
Επάνω και γύρω από τα οστά γίνεται η σαρκοποιία και καλούνται λίθινα και λίθινοι οι αργαλειοί.
Τα θαλασσοπόρα υφάσματα προσομοιάζουν την σάρκα που υφαίνεται από τα αίματα.
Αλλά γιατί είναι αμφορείς γεμάτοι από κερήθρας και όχι από ύδωρ,
Τιθαιβώσσουσι μέλισσες!
Εις τους μυουμένους εις τα Λεοντικά χύνουν μέλι αντί ύδατος δια να νίψουν τας χείρας τους.
Διατί δια ένα Μύστη είναι καθαρτικόν το πυρ και δεν χρησιμοποιούν ύδωρ ως εχθρικό προς αυτό.
Καθαρίζουν δε με μέλι και την γλώσσα από κάθε τι το βλάσφημον.
Επειδή λαμβάνεται το μέλι δια τον καθαρμόν των φυσικών μολύνσεων και της επιθυμίας που οδηγεί εις καθοδόν γένεσιν, αυτό προστίθεται ως σύμβολον των Ναίδων.
Γιατί έχει δύο θύρας το Άντρον;
Ευρίσκεται η μέν θερινή τροπή εις το ζώδιον του Καρκίνου,
Η χειμερινή εις το ζώδιο του Αιγόκερω.
Εκ του Καρκίνου κατέρχονται οι ψυχές και εκ του Αιγόκερω
ανέρχονται, που είναι νότιος.
Οι Ρωμαίοι εορτάζουν τα Κρόνια, όταν ο Ήλιος φθάνει στον
Αιγόκερω τον Δεκέμβριο και Ιανουα την θύραν ονόμασαν
Και την κατάβαση των δούλων που ελευθερούνται.
Επειδή ΄έρχονται από την βόρειο πύλη οι ψυχές προς γένεσιν,
Δι αυτό παρέστησαν τον Βόρειο άνεμο ερωτικό.
Τον Νότον αποδίδοντες εις τους θεούς κατά το μεσημέρι, που μεσουρανεί ο Ήλιος και οι Πυθαγόρειοι διακηρύσσουν να μη μιλούν αποτίοντες φόρο τιμής μετά σιωπής στον θεό.
Γνωρίζει ο όμηρος και τας Πύλας του Ουρανού, τας οποίας εμπιστεύτηκαν εις τας Ωρας που κυριαρχούν των νεφώσεων, των οποίων κρατούν τα κλειδιά.
Οι πύλες το Ήλιου, σημαίνουν το θερινό ηλιοστάσιο, εις τον Καρκίνο
Και το χειμερινό εις τον Αιγόκερω, περί τον Γαλαξία ετάχθησαν.
Εις νότιας περιοχάς μικροκαμωμένα γίνονται τα ΄σώματα,ενώ εις βόρεια μεγάλα.
Βορά θα πει τροφή .
Και ο άνεμος που πνέει από γη που παράγει άφθονα τρόφιμα έχει ονομαστεί βορράς.
Συμφωνούν με αυτά εις μεν το θνητόν και εις επαναγέννησιν υπαγόμενο γένος αρμόζουν τα βόρεια, εις δε το θειότερον τα νότια.`
Η ελαία κατά το θέρος τα λευκά φύλλα της ανανεώνει , τον χειμώνα μεταβάλλονται σε λευκότερα και εις τα λιτανείας υψώνουν θαλερούς κλάδους οραματιζόμενοι το Λευκόν,
Να μεταβάλλουν χάριν αυτών τον σκοτεινόν των κίνδυνων.
Εις τούτο το σπήλαιον , ο Όμηρος διδάσκει ότι πρέπει να κατατεθεί κάθε εξωτερικό υλικό απόκτημα και να περιβληθεί το σχήμα σε απλό ικέτη, τότε θα πλησιάσει την Αθηνά και θα μιλήσει μαζί της, αφού καθίσει υποκάτω της Ελαίας και περικόψει όλα τα κακόβουλα πάθη της ψυχής.
Νά, του παλιού θαλασσινού του Φόρκυνα ο λιμιώνας·να, κι η μακρόφυλλη η ελιά στου λιμανιού την άκρη,και δίπλα της η αχνόθαμπη σπηλιά, η χαριτωμένη,ιερό λημέρι των Νυφών που λέγουνται Ναϊάδες·εκεί ‘ναι και το θολωτό το σπήλιο που σ’ εκείνες
350
πολλές εσύ εκατοβοδιές καλόδεχτες τελούσες·να, και το Νήριτο βουνό, τ’ ολόσκεπο από δάσια.»
Είπε, και σκόρπισε ο αχνός, και φάνη η γης τριγύρω·την είδε κι αναγάλλιασε ο πολύπαθος Δυσσέας,και χαίροντας σα φίλησε τη γης την πλουτοδότρα,
355
στις Νύφες προσευκήθηκε σηκώνοντας τα χέρια·
«Ώ Νύφες, κόρες του Διός, ν’ αξιωθώ σας πάλεδεν τό ‘λπιζα· σας χαιρετώ με τις γλυκειές ευκές μου,και δώρα θα σας φέρνουμε σαν πρώτα εμείς περίσσια,αν η νικήτρια η Αθηνά, του Δία η θυγατέρα,
360
ζωή μου δώση, και αντρειά στο γιό τον ακριβό μου. »
Κι η γαλανόματη Αθηνά του λάλησε και του είπε·«Θάρρος· γι’ αυτά ας μη νοιάζεται καθόλου τώρα ο νους σου.Μόν’ έλα, και τα πράματα στα βάθια τ’ ώριου σπήλιουας πάμε ν’ απιθώσουμε, κρυμμένα εκεί να τά ‘χης·
365
κατόπι συλλογιόμαστε τί ‘ναι καλό να γίνη. »
Είπε, και μπήκε η θέαινα στο αχνόθαμπο το σπήλιο,για νά ‘βρη τους κρυψώνας του· και τότες ο Οδυσσέαςτης έφερε τα χρυσικά και τα χαλκοστολίδια,και τα καλόφτιαστα σκουτιά που οι Φαίακες του χαρίσαν.
370
Κι αφού καλά τ’ απίθωσε, βάζει τρανό λιθάριστου σπήλιου το έμπα η Αθηνά, του Δία η θυγατέρα.
Τότες καθίσαν στης ιερής ελιάς τη ρίζα οι δυό τους,
.
Ποια δώρα φύλαξε ο Οδυσσέας
ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ 
Παράθεμα: Τα σπήλαια των Ελλήνων « Η Παρέα
Παράθεμα: Τα Δώρα « Κώδιξ Μελησιγενής